EWA OLEJARZ (1974)
Autorka „Milczenia placu zabaw” (Biblioteka Toposu, 2015) oraz „Pfu” (Fundacja Duży Format, 2015). Publikuje m.in. w Akancie, Arteriach, Cegle, Migotaniach, Nowe Marzy, Okolicy Poetów, Opolskich Konfrontacjach Historycznych, Śląsku, Toposie, Wakacie, Zeszytach Gliwickich. Mieszka w Zabrzu.

———–

od tego czasu mieli dwie nogi

—
od tego czasu nikt
nic nie mógł uczynić.

wiem to tylko z drugiej ręki,
czyli wciąż nic nie wiem.

jestem kulawa.
jestem kokonem.

ja eMe.
ja córka koKty i ywRe.
ja płodna.

—

koKta śnił

—
był ranny,
czyli walczył.

wszystko wchłonęło
jego kolor. wiał matSar,
przenikliwy wiatr znad
gór koR.
zzimniał.
zaczął się trząść.
najpierw on,
potem trawy,
potem pasma koR.

poczuł wznoszenie,
wypychanie i piętrzenie.
ogarnęła go bezsilność,
wroga i ostateczna.
leżał i nie mógł się ruszyć.
źdźbła zaczęły mamić,
żeby wbić się w zranione ciało,
w każdą z ran.

pluł krwią i trawą.
na zmianę.

 —

sny ywRe były zawsze kolorowe

—
notorycznie śniła się jej stuPa,
czyli nieświątynia.
widywała kaskady,
wstążki, dzwonki,
ale tylko tu i tylko tak.
po przebudzeniu potrafiła,
jak architekt, opisać każdy element.
była kimś ważnym w nomie,
wiec jej słuchano.

najpierw opowiadała maUm.
siadała na kolana maT, która milkła,
wiążąc wtedy jej warkocze.
zaciskała mocno,
żeby nie falowały,
żeby nie przyciągały nadaremnie.

– maT, stuPa jest duża i jasna jak twoja skóra.
marszczy się. nie wiem, czy to dobrze i nie wiem,
czy to źle. jest blada. tak dalej być nie może,
dlatego pewnego dnia zacznie się zmieniać, ubierać.
najpierw w dźwięk z dołu do góry. to zabarwi ją pozornie,
więc zacznie falować, przylgnie, zadzwoni, a potem zniknie!
– opowiadała ywRe.

– co znaczą te sny? pytała maUm. – kim jesteś?
nie ma w naszym nomie żadnej stuPy, dziecko.
wszystko, co rozumiem to efeX i moTu – stwierdziła.
bo to są sprawy logiczne – dodała.

wytłumaczę to tak!

chodzą ci po czerepie zlepy.
uwiedziesz
estetykami, szeregami,
cytatami i wyimkami.
nie ujarzmię cię, bo ty to ja:
oI, oI, oI, przetrwanie i ciąg.

Lepiej kłusować niż rozczarować tatę

zakopałeś mnie.

czułem ciśnienie

Polski Ludowej,

czułem referendum

i niewybory,

wszystkie węgorze

wślizgnęły się we mnie.

nie wiem czy mogę zapytać,

gdzie jesteś?

niekoniecznie brak mi matki.

ona tkwi w meblach i w kolejce.

widzę ją

ale ty mi się rozmywasz.

milczałem.

tyle razy proponowałem bratu i siostrze

ciszę, aż stało się jasne, że

nie przypominam rodzeństwa.

jestem – sangwinistyczny.

wiem, unikałbyś mnie notorycznie.

ewentualnie powiedziałbyś

– nie pyskuj jak matka!

ale zobacz tato,

wszystkie pupy

leżą w moim pontonie.

– niestety synu.

(odpowiedziałbyś)

to bez sensu.

Marcin to cykor, a Ewa

ma w dupie kanikuły.

czemu robisz mi hardkor?

ile węgorzy mam jeszcze złowić,

żebyś mnie docenił?

• • •

prawdę

z bezsilności

kłamstwo

z siły

mówię

Impreza u Osmanów

nawet nie wiem jak zaczyna się

długi wiersz. to forma perfekcji.

znamienne dłużyzny. ubierany rytm.

kiedyś, nie tak dawno temu, poznałam

chłopaka. w życiu nie widziałam jego

włosów. opowiadał o nich.

na zdjęciach widnieją.

byłem dobrym dzieckiem.

potrafiłem się sobą zająć.

potem rodzice się rozwiedli?

poznałam go późno.

miał prawie pięćdziesiąt lat.

z trudem kojarzę go bez brody.

wyciszał się. znikał. pił.

ale można go było znaleźć

na parterze.

rozumiem.

gdy mama szukała ojca,

zostawałam sama.